Onder Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering [VCT] wordt verstaan: de schadelijke psychische, fysieke en sociale gevolgen van een [combinatie van] stressvolle en potentieel traumatische gebeurtenissen tijdens de kinderjaren. Aangevangen voor het achtste levensjaar. Deze gebeurtenissen zijn aanhouden, langdurig, binnen de interpersoonlijke context met verstoring van de ontwikkelingsfasen. Waaronder:
– Mishandeling [emotioneel, fysiek, seksueel]
– Verwaarlozing [psychisch, pedagogisch, fysiek]
– Getuige zijn van geweld in het gezin
– Verkeren in oorlogsomstandigheden en / of hebben moeten vluchten
– Ondergaan van pijnlijke medische handelingen
– Het meemaken van meerdere traumatische verliezen binnen het gezin
Het gevolg is een voortdurende verstoring van de [kwaliteit van de] hechting en hechtingsrelaties. Trauma wordt in dit verband gezien als een subjectieve respons van een individu op een gebeurtenis, niet de kwaliteit van de gebeurtenis.
Volwassenen met een voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering [VCT]ontwikkelen als gevolg daarvan vaak een Complexe PostTraumatische Stress Stoornis [CPTSS}, Dissociatieve Stoornissen (in het bijzonder de Dissociatieve Identiteitsstoornis [DIS]) gecombineerd met hechtingsstoornissen en een Bordeline Persoonlijkeidsstoornis [BPS]. Deze problematiek gaat vaak samen met andere psychische stoornissen en vraagt om langdurige integrale multidisciplinaire traumabehandeling.