Hoogintensieve kortdurende traumabehandeling – denk aan intensieve trajecten waarin cliënten enkele dagen meerdere blokken EMDR, exposure‑therapie en fysieke activiteitendoorlopen- krijgt de laatste jaren veel aandacht. Wie snel resultaat boekt, roemt de methodiek; toch signaleren onderzoekers en cliënten ook risico’s.
Allereerst kan de fysiologische belasting grootzijn. Omdat het zenuwstelsel in korte tijd herhaaldelijk wordt blootgesteld aan intense traumaconfrontatie, ervaren deelnemersregelmatig extreme vermoeidheid, hoofdpijn, slaapproblemen en concentratieverlies.
Daarbij komt dat de sessies elkaar in rap tempo opvolgen, waardoor er weinig integratietijd is; inzichten en emotieskrijgen nauwelijks gelegenheid om te “landen”, wat het risico vergroot dat de behaalde effecten niet verduurzamen. Een ander punt van kritiek betreft de beperkte aandacht voor relationele- en hechtingsfactoren.
Hoogintensief kortdurende behandelprogramma’s focussen sterk op symptoom-reductie, maar cliënten met complexe trauma of dissociatieve problematiek hebben vaak eerst een veilige, vertrouwensvolle relatie nodig voordat ze een intensief proces aankunnen. Als die basis ontbreekt, kan hertraumatisering optreden. Verder ontbreekt in sommige programma’s een solide follow‑up en nazorg. Het formele traject stopt na enkele dagen, terwijl emotionele processen nog weken of maanden doorwerken. Zonder goed nazorgplan kunnen klachten terugkeren of verschuiven naar andere (levens)gebieden.
Tot slot spelen selectie en verwachtingen een rol. Aanbieders profileren de behandeling vaak als snelle bijna universele oplossing. Wanneer screening op contra‑indicatiesbeperkt blijft, krijgen mensen toegang tot een traject waar ze achteraf gezien wellicht niet aan toe waren. De kans op crisis na afloop neemt dan toe, is de verwachting.
Waarom dit onderzoek?
Het project ‘Snelle Interventies – Langdurige Impact’ brengt precies deze ervaringen in kaart. De studie nodigt (oud) cliënten die in de afgelopen tien jaar een hoogintensief traumabehandeling volgden, uit om de vragenlijst in te vullen. Door hun verhalen te bundelen kunnen we achterhalen hoe zwaar de behandeling werkelijk voelt, of hechtings‑en relationele thema’s voldoende aandacht krijgen en hoe het herstel ná het traject verloopt.
De inzichten moeten toekomstige behandelingen helpen te verbeteren.
Meedoen? Klik hier.